Jesienny trening z Natalką . Słaby wynik ale super przeżycia.

Dwa tygodnie przerwy w jeździe na tandemie ( czyli na rowerze w ogóle) . 
Wiedziałem że będzie ciężko . 
Tandem Sparta , wiekowy i nie do końca sprawny.
Ja , pilot tandemu , wiekowy i nie do końca sprawny. 
Natalka jako jedyna, w odpowiednim  wieku,  w pełni sprawna i żądna jazdy gdziekolwiek byle szybko i daleko.
No i Ona była w mniejszości. 
Pierwsze kilometry,  jeszcze jako tako , im dalej tym słabiej.
Rondo w Tanowie już w pełni przejezdne. Brak jeszcze oznaczeń pionowych i poziomych ale można bezpiecznie jeździć. 
Dalej Police, Jasienica , Niekłończyca .
Pocieszające było to że rowerzystów stosunkowo mało ale każdy, z radości że nie tylko On jest twardzielem,  serdecznie pozdrawiał innych uczestników rowerowych wycieczek .
I tak dojechaliśmy do Trzebieży. 
Tu zaliczyliśmy port rybacki w którym zacumowały pływające molo z Trzebieży ( oba , to z początku promenady i to z plaży)  .
Dalej była gorąca czekolada w jedynym czynnym punkcie gastronomicznym w Trzebieży koło plaży , kilkoro turystów w zasięgu wzroku  i krótka sesja zdjęciowa z widokiem na Zalew Szczeciński  który przykryty mgłą robił za morze. 


Dalej zaliczyliśmy nieplanowany objazd , bo trasa z plaży do głównej drogi w trakcie remontu, i  trzeba było się cofnąć do miejsca gdzie wjechaliśmy do Trzebieży. 
W końcu objazd zaliczony i jedziemy lasami do Zalesia. 
Kilkoro grzybiarzy , spora grupa rowerzystów , samochody robiące nam miejsce w wąskich miejscach, grupy pieszych turystów i genialne pozdrowienia wszystkich spotkanych osób. 
Aż się chce jechać dalej. 
Przerwa na herbatę z termosu i kanapkę z sakwy.
I kilka metrów od postoju pierwszy podgrzybek.
To z kanapką w ręku głębiej w las.
Pół kanapki zostało i trzeba się wrócić do roweru po reklamówkę . I tak w ramach przerwy nazbieraliśmy kilkanaście całkiem ładnych podgrzybków ( dno reklamówki pełne). 
Jedziemy dalej , widoki cudne , Ja coraz słabszy , ale jedziemy.
Rowerzyści pozdrawiają Nas a my pozdrawiamy coraz większą ilość rowerzystów.   
Dojeżdżamy do leśniczówki koło Zalesia. Parking trzeszczy w szwach. Pełno samochodów . 
Przerwa i ruszamy najkrótszą drogą do domu czyli przez Tanowo. 
Tempo słabe , ( ja słaby , Sparta słaba ) Natalka sama nie jest w stanie pracować za troje. 
I tu spotkała Nas niesamowita przygoda. Kolarze z reguły nie są miłośnikami innych rowerzystów. Nawet nie chce im się odpowiadać na pozdrowienia  ( oczywiście to nie jest reguła) . A tu wyprzedza nas kolarz , pozdrawia i proponuje wspólną jazdę. Każe nam "wsiadać na jego koło" . No to mówię do Natalki " ciśniemy, może choć z 30 sekund pociągniemy szybciej" . Podjechaliśmy pod koło ,doszliśmy do 25 km/h i po 30 sekundach siły mnie opuściły. Kolarz co chwilę sprawdza czy jesteśmy na kole , pyta się czy dobre tempo , czy nie za szybko albo za wolno, a jedyne co byłem w stanie odpowiedzieć naszemu nowemu " trenerowi personalnemu" to : ja już nie dam rady , dwa tygodnie nie jeździliśmy rowerem , ten tandem to ,holender, mieszczuch do lansu a nie ścigacz, wiec tym razem się nie uda . Może innym razem jak dosiądziemy lepszej maszyny i będziemy trochę rozjeżdżeni".  Po kilku słowach na pożegnanie kolarz z kolegą śmignęli do przodu a My powolutku człapaliśmy dalej do domu. 
Że wycieczka krótka , że z powody rzadkich wyjazdów bolał tyłek , nogi, że cały byłem mokry pod kurtką  to nic . Wrażeń było tyle że  niczego nie żałuję . 
Dzięki Natalce znów wsiadłem na rower.